Nad błękitnym sklepieniem

Jak ptaki pokochałaś lazur,
odeszłaś z zamkniętymi powiekami,
pozostawiając na ziemi piekło
i tych, którzy cię kochali.

Oczy czerwone od płaczu,
ból w sercu wielki, wciąż wzrasta,
cieknącą łzę dopada rozpacz,
grzęźnie w gardle, jak ciernista zadra.

Choć słońce, ciągle pięknie świeci,
moje promienie zanikają,
osamotnione, strapione dzieci,
na niebo ze smutkiem spoglądają.

Wyciągam wysoko swoje dłonie,
chcę złożyć ci zapewnienie,
na pewno się spotkamy Mamo,
wysoko, nad błękitnym sklepieniem.

autor

Ola

Napisany: 2014-02-09 Dodano: 2014-02-10 00:23:25

Ten wiersz przeczytano 2454 razy

Oddanych głosów: 87

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie