O nadziei i nie tylko

Nadziei wszystkim życzę...

Każdemu trzeba…
mi trzeba
Tobie
gościowi w tramwaju, co głowę spuściwszy
miejsca nie ustępuje nikomu,
Sąsiadce mechanicznym dzień dobry na klatce co dzień witanej,
chłopcu co świata koronę już w myśli zdobywa,
ledwie na sam szczyt trzepaka wspiąwszy się,
głową już chmury burzy
dziewczynie co choć nad łzy kałużą wciąż chlipie,
nadal wierzy on wróci, na pewno wróci!

Każdemu trzeba, tak przypisane
wytrwale kołatać ścieżyna znajomą
pośród zakrętów życia
z kurzem zawiści miedzy zębami sucho trzeszczącym
z biletem ciśniętym na kieszeni dno – rezerwacją imienną
a wszystko w jena tylko stronę – wprost przed siebie
znajomo tak…
banalnie tak…

Codziennie wszak wielu do gwiazd ulecieć próbuje
jak wiatr wznieść się pod niebem
jak piórko swobodnie pląsem swobodnie pląsem szybować wciąż wyżej, wyżej i wyżej…
czy liść co jesienną zatańczy pora na złocistych stronach słońca

Lecz ilu szczęścia iluzją, choć piękną przyznać trzeba,
skuszeni spoczną w pół drogi, gorzkich tęcz koloru smakują
i powracają zawiedzeni tacy, zasmutniali cali
Lecz chwili nie tracą, dnia nie żałują
ciągle wciąż naprzód , dalej przed siebie banalnie wędrują

I niechaj banał taki każdemu przystoi, każdemu chlubi
gdy w worku po stokroć już cerowanym
chlebak pełen wiary poniesie,
menaszkę miłości pełną, u boku zapiętą
i wzrok co już sam za zakręt chętnie wybiega,
nadzieją syty jak nigdy…

Nadziei na każdy dzień życia...

autor

Piotr Graczykowski

Dodano: 2007-01-21 14:51:54

Ten wiersz przeczytano 590 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Toniczny Klimat Optymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie