Nadzieja 2.0 (wydłużona wersja)

Mroczna, gotycka opowieść o tęsknocie i braku nadziei.

Mówią, że nadzieja umiera ostatnia...
Gdzie jesteś najpiękniejsza duszo bratnia?
Wciąż tylko cisza i pustka dookoła.
Nikt mnie nie słyszy, nikt mnie nie woła...
Nadzieja odeszła, niech spoczywa w pokoju.
Nie będę już nigdy w dobrym nastroju...
Moje serce krwawi, dusza błąka się w przestworzach.
Pozostała samotność, pustka i topienie smutków w łez morzach...
Całe moje życie miało być zupełnie inne,
Lecz marzenia są ulotne jak myśli niewinne.
Miałem mieć dom, dzieci, wspaniałą żonę.
Pozostał tylko ból, gniew a w środku cały płonę.
Ma dusza skażona jest strasznym cierpieniem.
A serce się pali olbrzymim płomieniem.
Więc w końcu nadchodzi taki jeden dzień.
Opuszcza mnie nawet mój własny cień.
Właśnie wybiła godzina ostateczna.
Zaczęła się noc, ciemność jest wieczna.
Decyduję się wreszcie na ostatni krok.
Odejść z tego świata na wieczny mrok.
Przychodzi po mnie śmierć czyli Czarna Królowa.
Ona pod swe szaty na zawsze mnie schowa.
Czy ten świat musi być aż taki zły?
Jak drapieżnik co pokazuje swoje ostre kły.
To nie moje życie, to nie jest mój świat.
Bo zawsze był dla mnie jak najgorszy kat.
Dlatego jestem w głębokiej depresji.
Nie potrafię wytrzymać tej okropnej presji.
Więc to już jest koniec tej smutnej opowieści.
Weźcie sobie do serca te wszystkie treści.
Przepiękna bajka właśnie dobiegła końca.
Zabrakło nadziei, zabrakło słońca...

autor

szaman dusz

Napisany: 2022-04-16 Dodano: 2022-04-17 14:02:57

Ten wiersz przeczytano 1084 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie