Nadzieja

Tej,którą pociągniemy za ręce do góry.

Myślisz,że to nieważne.
Że twój świt już dawno się rozmył,
a tobie pozostała tylko przepaść.

I,że Słońce z coraz większym trudem wschodzi,
a niebo zapodziało gdzieś swój błękit.

Wpadanie w kolejny dzień
jak w głęboką wodę też przestało bawić.
Wiem,że trudno wydostać się spod lodu
zamarzniętej rzeki.


I Ci ludzie nad tobą,
stojący tak blisko.
Ponad lodem.


Wiedz tylko,że ciepło dłoni
roztapia wszystko.
I zawsze przychodzi wiosna.

autor

Pasażerka

Napisany: 2008-01-08 Dodano: 2008-01-08 22:36:12

Ten wiersz przeczytano 540 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Wolny Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie