Nadzieja w przyrodzie

Umajony lipiec, łąka a po środku tron
Bociany uśmiechnięte oddają jej pokłon

Królową o szafirowych oczętach ona
Panią traw o rubinowym uśmiechu ona

Mieszka tam, gdzie pęka nieludzkiego strachu lód
Mieszka tam, gdzie krzyczy bezsilny, półmartwy głód

Dziś wiatr niesie tam, gdzie przytula spokojny bez
Niesie ją tam, gdzie nie ma winogron czarnych łez

Jest już blisko, bramę lśniąco-chabrową widzi
A przed nią różnobarwne dróg wyboru nici

Porzuca ją wiatr, na innej ziemi już wieje
Jeszcze w półmroku niepewności się chwieje

Wtem śnieżnobiały gołąb nadleciał: "tutaj! Hej!
Nie bój się! I wiarę w błękitną drogę miej!"

Edeńskimi skrzydłami oczy jej otwiera
Twarz rumiankowym pyłem ze strachu ociera

Przekraczając tęczowy próg widzi stado mew
"Tak długo czekałam na mego bólu odzew"

W niebyt niepamięci oddala się zły step
Wszystkich wojen i nienawiści pajęczy zlep

A nowy świat rozpala w niej miłości żar
Nad makami niebo zakochanych ptasich par

Cieszy się falując trawa ze zbożami wraz
Radosny rozkwit życia, to jedyny nakaz

Wtem wszystkie dźwięki z uroczej łąki wyszły
Na magiczne spotkanie z królową przyszły

Zasiadły na jabłoniach, by zdusić ciszy szmer
Rozśpiewane już liście oddają niebu ster

Małe anioły wianek zrzucają przez okno
Promienie słońca zakładają go jej wolno

Są razem, królowa ona, królestwo ogród
Brakuje tylko jednego do rajskich wygód

Tron znosi chmura, całego świata wierny widz
Kompozytor tego dzieła niczym Albeniz

Wsłuchana ona w muzykę co się mieni
Mieni miłością i zdrowym oddechem ziemi

Zamyka oczy i powoli otwiera je
Powróciła, drzewo migdałowe, teraz wie...

autor

chaber

Napisany: 2006-12-15 Dodano: 2006-12-15 13:19:41

Ten wiersz przeczytano 472 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie