NAPOLEON I NAPOLEONKA

W pewnym miejscu, nie o czasie po kryjomu,
Napoleon poznał piękną damę dworu.
A że oczy miała wielkie jak korale,
Więc zakochał się gorąco niebywale.

Zapatrzeni tak na siebie jak w obrazek,
Zapomnieli o tym, że są jednym z ciastek.
I że zaraz pozostaną rozdzieleni,
A ich życie już zupełnie się odmieni.

Rozpłakała się damulka lepkim kremem,
Napoleon chciał przytulić ją do siebie.
Przylgnął z lekka niczym słodki lep na muchy,
I popękał z tego żalu bo był kruchy.

Widząc łyżka to ich wielkie poruszenie,
Chciała pomóc by uchronić przez zjedzeniem.
No i wpadła, że najlepszym dla nich wyjściem,
Będzie lepiej jednak ulec oczywiście,

I połączyć swoje smaki w całość jedną,
By ich życie nadal razem mogło biegnąć.
Niech żołądek będzie dla nich ślubnym łożem,
Skąd już nigdy nikt rozdzielić ich nie może.

...chyba zgłodniałam:)) ma ktoś napoleona???:) hihihi

autor

BEA

Dodano: 2006-10-24 11:08:12

Ten wiersz przeczytano 1897 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie