Narodowiec

W zgrabnym szeregu maszerują.
Wzniosłe okrzyki, zaciśnięte pięści.
Jak rój pszczół nad śródpolną lipą, odwagę zbierają.
Ulica łąkę latem przypomina, gdzie rumianki i maki obrodziły.
Serca niczym gniazda ptasie, uwite z wątpliwości, trwogi i gniewu.
Kukułka płocha i podstępna podrzuciła zalążek nienawiści.
Pielęgnują pisklę troskliwie i karmią solidną porcją patriotyzmu.
Gdy pierwszy grom z nieba uderza, gdy pierwsza rana obficie krwawi,
blednie czerwień, żółknie biel.
Czymże są najwznioślejsze słowa, czym gromkie okrzyki bez wiary i czynu ?
Po cóż przywdziewać oręż gdy na wojnę nie spieszno ?
Niczym Koloseum przybiera rozrywki posmak, tak ulica w cyrk się zamienia.
Parodia odwagi maluje łzy na twarzach gawiedzi.
Stado krów pokornie powraca na domowe pastwiska.
Nie podołasz niedźwiedziowi gałązką leszczyny i srogą miną.
Nie szuka poklasku i chwały ten, kto zwycięstwa zapragnął.
Jak pies zdziczały w niewoli łańcucha, nie szczeka by go wszyscy usłyszeli.
Działa taki z prawdziwości, poświatą autentyzmu iluminuje.
Mądrością cisza, głupotą krzyk.

autor

Monika...

Napisany: 2014-07-09 Dodano: 2014-07-09 16:47:34

Ten wiersz przeczytano 1174 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Ojczyzna

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie