Narodziny Komarzycy

Rozpętując się z fal
stłukła jezioro łez
wycięta przez wiatr
ze stopionych oczu Niobe.

Zbiła poczwarki skorupę
szkatułę nieświadomości
by utonąć w kwasie świata
wrzących drzazg oceanie.

Napinając skrzydła
jadowitą struną lęku
nakreśliła z kłębka drgań
szkic koszmaru.

Jęk studni bez dna
wypełzał z jej serca
tętniącego zbyt wolno
by zgasić pragnienia.

Zamknięta w celi oddechu
szuka pierzyny twej skóry
by okryć ciszy nagość
marznącą nadzieje.

Spragniona pocałunku
dotyku kosmatej wilgoci
skradnie go łapczywie
kojąc poszarpane usta.

Nie poczuje igły piasku
szyjącej jej z ostów grób
gdy uśnie błogo...
na twej dłoni.

autor

Widmo

Dodano: 2005-10-10 21:21:18

Ten wiersz przeczytano 571 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Obrazkowy Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie