nasz wspólny oddech
leniwie poszukujesz drogi
poprzez ciało kołysane snem
wynurzasz się z białej tafli okrycia
by ponownie mnie zatopić
w objęciach puszystej otuliny
leżysz niczym anielska istota
którą posiadłem na wyłączność
delikatnie dryfujesz szlakiem
moich wskazówek i objęć
czuły ślad czasoprzestrzeni zdarzeń
nasz wspólny oddech u kresu nocy
autor
Kroplasmaku
Dodano: 2012-09-03 00:12:54
Ten wiersz przeczytano 780 razy
Oddanych głosów: 21
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (13)
Jak pięknie i poetycko opisana miłość. Odbiorca musi
mieć olbrzymie szczęście, jeżeli karmisz go takimi
pięknymi metaforami.
Dawno Cię tu nie było, a szkoda. Czekam niecierpliwie
na kolejny wiersz. Pozdrawiam.
Wiersz jest piękny,działa na wyobrażnię.
"nasz wspólny oddech" - poprostu cudownie.
Piękne kochanie:)Pozdrawiam serdecznie+++
Ladny wiersz...:)
Dobry wiersz. Pozdrawiam :)
Dziękuję za miłe wypowiedzi aaa przede wszystkim za
czas poświęcony na czytanie moich wierszy. Ciepło
pozdrawiam z ten nieprzyjemny chłód. :)
Przeczytałam z przyjemnością, warto było nie
przeoczyć.
Pozdrawiam:)
Hmmm... rozmarzyłam się. Cieplutko pozdrawiam
Bardzo delikatnie, lekko i zmysłowo... Piękny wiersz!
Subtelnie,czarujaco:)Pozdrawiam.
romantycznie delikatnie - wspólny oddech - podoba się
-
pozdrawiam:)
Czule i zmysłowo! Pozdrawiam!
Najbardziej ten "wspólny oddech u kresu nocy" wart
zatrzymania się nad tekstem. Subtelnie, miłośnie -
lubię takie wiersze.
Pozdrawiam.