Nasza prziroda
Musza ci pedzieć, ty nasza ślonsko
przirodo,
jak cie yno spomnia, to czuja sie tak
młodo,
choćbych sie wczora urodziył. Yno bych
chodziył
po tych lasach, łonkach i polach... Bardzi
wola
w niedziela do lasa pojechac se na kole,
niż w doma sie objodać przi świontecznym
stole.
Tam szumiom stromy: świyrki, brzozy i
brzimy,
tak fajnie woniajom. A te dymby olbrzimy
ciynia trocha dajom. Tak se siedna,
zamyśla,
wiersz ułoża w głowie, kery Wom potym
wyśla.
Tak fajnie słowo po słowie mi sie to
skłodo,
jak słuchom tych ptokow i siedza se nad
wodom.
Niy ma lepszego miejsca od tych naszych
lasow,
kaj idzie se oddychnyć, jak mosz chwila
czasu,
czy to na wiosna, bez lato, czy zima. Niy
ma
tu rożnice, bo kto przirodzie naszej
przaje,
tyn kołym, czy na nartach zrobi se trzi
raje,
świyżym luftym dychnie, we wieczor, abo z
rana.
Na dzisio styknie. Biercie przikład zy mie
- stana
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.