Nauczyć się kochać

Znowu
po zawodzie przyszła rutyna
po ciemnym dniu pełnym smutku
przyszedł promyk słońca

Cierpki posmak w ustach
język jakiś odrętwiały
ciężka kula w gardle
wszystko to juz kiedyś mnie spotkało

towarzyszyło któregoś
pozornie słonecznego popołudnia
łapało za szyję
mocno ale krótko

nie sposób zauważyć
sumienia w tym co się stało
szarzyzna wszechobecna wypełnia i mnie
okropna obojętność na
rany zadawane przez bliskość

rany niebroczące krwią
rany zasychające bólem i smutkiem
rany po których już
nie zostają nawet blizny rany niegojące się bo po co

ale znowu trzeba się będzie pogodzić
z nieustającą ciągotą zdarzeń
z niedzielnym porankiem przy stole
z niechętnymi twarzami naprzeciwko

po raz kolejny trzeba
nauczyć się kochać
nauczyć się kochać

autor

kubik69

Dodano: 2007-10-06 12:34:34

Ten wiersz przeczytano 483 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie