Nie gaś świecy na wietrze

Nie mów, że jestem tu rozbitkiem
który zabłądził w mrokach nocy
zwabiony przez pochodnię świateł
serc pełnych szczęścia i miłości

Bo duszę nieśmiałą i wrażliwą
zgasisz jak świecę na wietrze
i pogrąży się życie w milczeniu
w okrutnej samotności zamknięte

Spojrzyj na mnie w życia niedoli
ja chcę tylko ocalić swą gwiazdę
która oświetla drogę w ciemności
i podziwiać to czym inni gardzą

Nie mów, że wpadam nie proszona
i mące dno twojego kielicha
ja wierszem piszę co w duszy gra
i pragnę całą piersią oddychać

autor

ESTERA60

Napisany: 2007-08-24 Dodano: 2007-08-24 14:53:53

Ten wiersz przeczytano 346 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie