Nie ma już

nie ma już takiej gładkiej, delikatnej
skóry twarzy, mówi już inaczej niż chłopiec.
jego starą wieś ogołocili z wielkich zielonych
drzew, wycięli ostatnie papierówki.

wszystko właściwie, co było wielkie,
teraz, w porównaniu z jego ciałem,
wydaje się - niewielkie,
mniej dzikie, pozbawione treści,

ale dopieszczone formalnie. doskonałe.
wszystko się wysubtelniło.
tylko on z czasem staje się bardziej niewrażliwy
na granice,
rozlewa swój kontur, nie przywiązuje wagi.

kocha nadal tak absolutnie niekulturalnie,
raz na zawsze,
jego twarde spojrzenie
nie używa wysublimowanych metafor.

stoi i patrzy na miecz za szybą, bezradny
teraźniejszością, gotowy do walki. ale poza nim -
nie ma już wojen, nie ma aksjomatów,
wszystko jest takie niejasne, akceptowalne.

autor

kasia_o

Napisany: 2014-12-22 Dodano: 2022-12-22 09:20:57

Ten wiersz przeczytano 778 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Biały Klimat Pesymistyczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie