nie ma, nie!

coraz mniej mnie w sobie...

nie ma Niewinności...
nie ma Boga...
nie ma Wiary...
nie ma Nadziei...

nie ma, nie! nie ma, nie! nie ma, nie! nie ma, nie! nie ma, nie!

gdzie szalone dziecko w jedwabnej. zielonej sukience Pani Nadziei, z poplamionymi krwią palcami z wszystkich sił wbijanymi w szczeliny krawężników Nizin Świata ?!

gdzie niewinne. niebieskie... prawie granatowe oczy uparcie patrzące w stronę słońca ?!

nie ma, nie ?! nie ma, nie ?! nie ma, nie ?! nie ma, nie ?!

może żałosna karykatura Kobiety, zarzygana własnym sercem je widziała...?

może przemknęło między gasnącymi latarniami, nim wypłakała oczy niebieskie... prawie granatowe...?

może siedzi skulone między fałdami jej czarnego płaszcza niedorzecznie grubo podszytego Lękiem... Zwątpieniem i Niewiarą...?

autor

pozytywka

Napisany: 2006-05-17 Dodano: 2006-08-31 23:52:24

Ten wiersz przeczytano 429 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie