Nie moj wiatr,nie moja mewa
z zamyślenia wyrwał mnie krzyk ptaka
to mewa nisko lecąca nad wodą
nie ta swojska bałtycka
z kraju gdzie zalatywało kaszubską mową
skąd wiatr słony i rześki zawiewał
i groźnie szumiały pobliskie drzewa
zapatrzona w daleką przestrzeń
próbuję przywrócić wspomnienia
gdzie myśl swobodnie płynie
lecz nie przynośi ukojenia
chciałabym tobą być ptaku nadmorski
chciałabym wiatrem być jesiennym
popłynąć na fali wspomnień
dotknąć rodzinnej ziemi
pognać jak wiatr gdzieś tam do wsi
uśiąść nad starą strzechą
i modlitwę prostą odmówić
koło krzyża polnego
tak raz jeden jedyny
przejść się brzozowym laskiem
poczuć pod stopą chrzęst liści
wymieszanych z nadmorskim piaskiem
mewo nie moja bałtycka
wietrze nie mój nadmorski
weź me serce tułacze i zanieś
do mojej dalekiej Polski
Donna
Komentarze (11)
Wypełniło się, lecz wciąż w niedosycie, za mało.
Jeszcze tyle lotów...
spotkań,
przypomnień i drobnych niepewności.
Wszystko zaczeka - port, Kamienna, może ja...
bardzo ładny
bardzo ładny
Nie chcę się powtarzać, bo myślę podobnie jak
przedmówcy - jest piękny
Wszystkim,bardzo dziekuje za cieple przyjecie,to moj
debiut.Wiem,ze moje zdolnosci w porownaniu np.ze
slonzok sa bardzo male,to tym bardziej wzruszyly mnie
wasze opinie,dziekuje
Przeczytałem uważnie ten ty Twój wiersz i zadumałem
się na dobre. Dziękuję, za tę zadumę i refleksje.
Pozdrawiam miło!+
Przeczytałem uważnie ten ty Twój wiersz i zadumałem
się na dobre. Dziękuję, za tę zadumę i refleksje.
Pozdrawiam miło!+
pięknie oddana tęsknota za Ojczyzną, wspaniały klimat
Witaj demono:) Twój wiersz, Twoja ogromna tęsknota -
zrobiły wrażenie. Jest w nim tyle smutku, zawiedzenia,
że można by obdarować tym ze dwa wiersze.Jeszcze raz
przeczytam, bo warto:) Pozdrawiam cieplutko:)
Wzruszający:)
Pragnę tobie dać w dłonie kawałek czarnej ziemi ze
skiby odkrojonej. Pragnę położyć na twoje dłoni parę
kasztanów,i wiązkę wrzosu, pragnę zaprowadzić ciebie
do jesiennego ciepłego lasu.
Chciałbym być dla ciebie wiatrem co hula po
mazowieckich polach i między miastami śląska,
chciałbym dotykać wszystkiego, to jest nasza Polska.
Chciałbym byś poszła ze mną alejka lasu, gdzie leżą
orzeszki czarnego grabu, chciałbym zatrzymać się nad
brzegu lasu,usłyszeć chrzest liści, zostawić ślad
stopy na złotym piasku.
Z zamyślenia wyrwał mnie krzyk ptaków,jesienne zloty i
ich odloty, popatrzmy razem w jesienne niebo o brzasku
dnia, jesień spokojna.
Nostalgia to uczucie które mieści w sobie miłość do
miejsca narodzin, do dziecięcych swawoli.
Usiądź przy moim stole, na nim bochen chleba, uczynię
na nim krzyż,nim się z tobą podzielę
Zapamiętamy jego smak,jego miękki miąż pachnący
zbożem, złota skórka,jakby smarowna miodem.
Wzruszyłem się - pozdrawiam gałązka jałowca, byś
zawsze była blisko myślami tam , gdzie ziemia rodzonej
matki -ojca
Bolesław