nie nasz (dom)
wspinam się po szczeblach ciszy
gdzie błogi spokój jest niepokojący
słowa umarły pomiędzy wargami
gdyby tak zwilżyć je rosą
przypomnieć ulotność głosu
którego nie słychać już nawet w myślach
staliśmy się milczeniem
więc próżno szukać sensu
snujemy się od dnia do dnia
i wciąż panuje szarość
dom już nie jest nasz
to tylko ściany
z pustką pośrodku
autor
sisy89
Dodano: 2022-02-23 10:54:42
Ten wiersz przeczytano 1667 razy
Oddanych głosów: 56
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (41)
Dziękuję za piękne komentarze :)
Pozdrawiam serdecznie :)
Wzruszajace wersy, pozdrawiam
No cóż, ten świetnie napisany wiersz to historia wielu
domów, którym nie udało się stać Domami. Ja podczas
licznych wojaży odkryłem, że domem jest moje ciało, a
Domem - miłość. Kłaniam się nisko Autorce i serdecznie
pozdrawiam :-)
Wyraziłaś celnie Sisy to, co wiele osób odkrywa pod
swoim dachem.
Dom tworzą ludzie, nie ściany i dach - smutno, ale i
pięknie to oddałaś, Joanno. Pozdrawiam serdecznie. :)
Smutno, ale zawsze jest jakies wyjście. Pozdrawiam.
Dom to dach i ściany, nieszczęśliwy ten, kto w nim nie
zaznał miłości :(
Pustkę można wypełnić ale trzeba mieć chęć i siłę oraz
kogoś, kto pomoże ożywić jego wnętrze, by stworzyć
wspólny mały raj.
Zasmucona wierszem pozdrawiam serdecznie.
Wiersz ktory boli, pozdrawiam
Wymownie i bardzo smutno "to tylko ściany z pustką
pośrodku", pozdrawiam ciepło.
Witaj,
taka głęboka cisza bywa niszcząca,żeby nie
napisać; ogłupiająca...
Pozdrawiam serdecznie./+/
Takie scenariusze nie piszą się pewnie
bezpodstawnie...
Pozdrawiam Sisy
Poruszajàcy wiersz
Pozdrawiam serdecznie:)
Samo życie.. Pozdrawiam ciepło Joasiu :)
Bardzo dziękuję Gościom za czytanie i komentarze :)
Miłego dnia!:)
Wspaniale napisany, wymowny wiersz.
Pozdrawiam serdecznie:)