nie przerywaj

ostatkiem sił wychylam usta ponad lustro świata,
jak źdźbła trawy pośród nocy czekające
w nieskończoność na pierwszy promyk słońca,
tak ja,
umieram w milczeniu, spragniony,
tonę

przez jedną tylko, tysięczną część chwili trwam,
by tylko dzięki tobie wynurzyć się
i w euforycznym otępieniu pozostać choćby tyle, ile trwa okamgnienie,
choćby..
nieważne już zgasłem..

nienawidzę się za to, że choć w duchu zarzekam się
by twarz moja z nieprzeniknionego kamienia wykuta była,
pękam pod naporem twojego spojrzenia, gestu,
w miękkości,
spalasz mnie,
w bólu,
trzeźwieje,
znów odrywam się od rzeczywistości i mimo starań..
nie przerywaj

autor

zmęczony_koleś

Dodano: 2012-04-28 21:14:58

Ten wiersz przeczytano 664 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie