niebo

bardzo dobrze spointowany wiersz i właśnie ta pointa
najbardziej mi się podoba/pozdrowienia

Powiem tak kim jest człowiek w obliczu
wszechświata, puchem marnym.

Widzę wyraźną poprawę w pisaniu. Może warto wyciąć
,,pewności?" Poza tym- jest lepiej :)

"...iż o niebo bezpieczniej jest stąpać po,
nierzadko dotkliwie twardej ziemi." W pewnym sensie
tak - ale biorąc pod uwagę iż skorupa ziemska
(proporcjonalnie) nie jest grubsza od skórki jabłka, a
noc (z bezchmurnym niebem) pokazuje nam, że Ziemia
daje nam (jedyne z perspektywy ludzkiej) poczucie
trwałość oparcia. (wszech)Świat jest wielki!
Pozdrawiam :)

Można bujać w obłokach po lazurowym niebie, ale lepiej
twardo stąpać po ziemi. Wiersz skłonił mnie do zadumy.
Pozdrawiam :)

Smutno tu u Ciebie, ale ladnie..:)

Bardzo podoba mi się ten wiersz, świetne przenośnie!

niebo jest błękitem nie do przemierzenia i nie do
zbadania ludzkim dotykiem spragnionej
duszy...pozdrawiam

Dużo ukrytych myśli znanych autorowi, ale autor musi
mieć swoje tajemnice, przekaz ciekawy i malowany
słowem osobistych spostrzeżeń, pozdrawiam:)

bezkres nas otaczający w twoim wierszu ukazuje
prawdziwy ogrom ...szkoda ze przyrównany do
samotności..sugestia autora - ciekawie...pozdrawiam

Jest jeszcze "złoty środek" pozwalający bezpiecznie
balansować pomiędzy. Pozdrawiam:)

Wiersz się trochę ciężko czyta nadal, może przez to,
że niektóre wersy są naprawdę długie, ale zrozumiały
jest nawet dla takiego laika jak ja :) Jest dobrze

czasem człowiek idzie patrząc w niebo i to jest ani
smutne ani wesołe, tylko takie wszechobecne... ("w
ciszę przykłuta" czy to tak właśnie ma być? może
chodzi o "w ciszę przekuta"?) pozdrawiam :-)

" powietrzna przestrzeń
utwierdza mnie w przekonaniu,
iż o niebo bezpieczniej jest stąpać po,
nierzadko dotkliwie twardej ziemi" - prawda.

Podpisuję się pod komentarzem Wiwern