niebo

Jeżeli milczenie jest złotem
to zostawszy w ciszę przykłuta,
nieoczekiwaną hojnością bogactwa obdarowana,
w rosnącej jego wielkości,
zastygam nadmierną wysokością
wzniesiona ponad...
Utraciłam już swą nieomylność
w poznawaniu wzrokiem
trwałych kształtów bezkątnych znaczeń,
a w otwartych dłoniach,
zamiast wielosłownych gestów
zamykam nieuchronnie trzepoczące przelotem, pierzaste zwątpienia.
Przytłacza mnie błękit nieokreśloności, imperatywem przetrwania
w złudnej perspektywie swej wyższości
wieczny.
Ponaglana,
upływającym w nim trwaniem,
kroczę w miękkości nietrwałych obłoków pewności, więziona bezgraniczną ostrożnością
stawiając kolejny krok.
Przebyta dotąd marnym sposobem
powietrzna przestrzeń
utwierdza mnie w przekonaniu,
iż o niebo bezpieczniej jest stąpać po,
nierzadko dotkliwie twardej ziemi.

Zmieniłam i mam nadzieję, że jest czytelniej. Jeśli nadal nie to proszę o sugestie.

autor

nikea

Napisany: 2010-04-29 Dodano: 2010-08-30 06:10:57

Ten wiersz przeczytano 896 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie