Niech

kiedyś wyjdę na zewnątrz
na zewnątrz siebie
stojąc i płacząc
swe łzy połączę z deszczem
niech ten deszcz
płacze razem ze mną
i niech ten deszcz
nienawiść ze mnie zmyje
niech oczyści mnie ze wspomnień
którymi wciąż żyję
przed siebie ciągle idąc
będę szła przez własne życie
póki nie spotkam się z wiatrem
który moje łzy otrze skrycie
niech ten wiatr rozwieje moje wątpliwości
a zabierając mój strach
sprawi że już nie będę bała się miłości
i niech ten wiatr
pomoże mi odnaleźć siebie
niech z głębi mojego serca
wyrwie dawną mnie
a później pójdę dalej
i tak płacząc będę ciągle szła
aż może kiedyś spotkam słońce
które odda mi trochę swego ciepła
niech te słońce
płakać mi już nie pozwoli
niech osuszy moje łzy
i zabierze to co boli
i niech te słońce
ogrzeje moje uczucia lodem skute
niech tchnie w nie ciepła trochę
niech kajdany w końcu z nich zrzucę
a jeśli deszcz nie będzie ze mną płakał
i jeśli słońce w mym sercu nie zaświeci
jeśli wiatr nie uwolni mnie od strachu
to zwrócę się do śmierci
ona da mi wolność prawdziwą
za którą niczym nie zapłacę
nie będę żałowała
i nic nie stracę

autor

D_M

Dodano: 2008-05-13 09:06:18

Ten wiersz przeczytano 589 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie