Niedowierzanie

Dziękuję Bartku za odwiedziny i pochylenie się nad
refleksją wiersza :) Nie od dziś wiadomo, że im bliżej
jesteśmy dramatu, tym bardziej boli
bezsilność...Pozdrawiam serdecznie :)

Znakomity i przesmutny wiersz...
Dobrze, że o tym piszesz, bo odnoszę momentami
wrażenie, że ta wojna jakby powszednieje...

I pamiętajmy też, że wojny, tak naprawdę, toczą się
właściwie cały czas, prawie na wszystkich
kontynentach... Kiedy skończy się ta w Ukrainie (oby
jak najprędzej, chociaż nie zanosi się na to... ;-(),
inne będą trwać, zaczynać się... Może "tylko" gdzieś
daleko od nas...

Pozdrawiam ciepło, JoViSiu :)

Bardzo dziękuję Bodeczku za wsparcie nie tylko tutaj,
ale także na moim blogu, obraz Twojej córki wraz z
Twoim wierszem już są w Strefie Gości...
Serdecznie pozdrawiam utalentowaną rodzinkę :)

Dorzucam krotka linijke; dluzsza zostawilem na blogu.
Kolejny solidny wiersz, Jovisiu!

Pozdrawiam z (wciaz rosnacym) podziwem. :)

Tak Wando, ta bezsilność jest straszna, dlatego między
innymi biorę udział w antologii charytatywnej
Solidarni z Ukrainą już w trzeciej edycji...Dziękuję
ślicznie za odwiedziny i pozostawiony
komentarz...Pozdrawiam ciepło i serdecznie :)

Wstrząsający wiersz. Przerażająca jest nasza
bezsilność wobec wojny w Ukrainie i wojny w ogóle.
Twój obraz niestety świetnie, jak wiersz, oddaje
tragedię i reakcję dziecka. Niestety, bo na to się
nikt nie godzi - a to się dzieje. Pozdrawiam
serdecznie.

Dziękuję Ankhnike za zatrzymanie się...pozdrawiam :)

Przed traumą będzie się bronić jak tylko potrafi aby
tylko móc funkcjonować dalej... poruszasz i
zatrzymujesz, pozdrawiam serdecznie.

Dziękuję Kazimierzu :) Pozdrawiam również ciepło :)

Porusza bardzo serce, pozdrawiam ciepło.

Dziękuję pięknie kolejnym gościom za
odwiedziny...bardzo mi miło Iguś i Rozalio:)
Pozdrawiam ciepło i serdecznie dziewczyny :)

Niesamowity, ściskający serce i usta
wiersz i obraz...
Pozdrawiam serdecznie Jovisko, pod dużym wrażeniem...
również Twojego talentu malarskiego...

Tak trudno skomentować wersy, gdy w człowieku aż się
gotuje.
Niech to się już skończy, bo nic dobrego to nie wróży.


P.S. Byłam na Blogu i kłaniam się w pas- pełna podziwu
dla Twojego talentu.
Pozdrawiam ciepło Uleńko.

Dziękuję pięknie kolejnym gościom za pozytywne
komentarze...pozdrawiam serdecznie i życzę miłego
piątkowego wieczoru :)

Poruszający wiersz, trafia do serca...