Nienawidzę Cię!

Nienawidzę Cię!
Z każdą minutą coraz bardziej.
Co się z Tobą stało?
Krzywdzisz mnie i pokazujesz swoją wyższość.
A przecież nie dzieli nas tak wiele.
Rok.
Przez ten rok raniłeś mnie, nie zważając na nic.
Raniłeś mnie i wyzywałeś.
Nienawidzę Cię!
To uczucie przepełia całą mnie.
Nie potrafię się już opanować.
Łzy lecą, kiedy tylko pomyślę, że kiedyś razem chodziliśmy po ruinach.
Tak bardzo się zmieniłeś.
Już nie jesteś tym Przemkiem, którego kochałam.
Byłeś moim braciszkiem.
Który chronił przed złem świata.
Teraz nie mam już brata.
Jest tylko nieokrzesane zwierzę.
Które wyzywa nawet własną matkę.
A ojciec?
Trochę się go boisz...
On nas nie obroni mamo.
Jest taki sam jak Przemek.
Bezwzględny i nieczuły.
Zawsze stojący po jego stronie.
Płakałam.
A Ty nawet nie zauważyłęś, tato.
Śmiałeś się tylko w głos, nie rozumiejąc co czuję.
Nigdy nie wiedziałeś, co mi jest.
Nikt nie wiedział.
Bo nikt mnie nie zna.
Liczył się On.
Synalek tatusia, który udaje macho.
A w rzeczywistości tuli się do Ciebie i łasi jak kot.
I jeśli ja jestem dziecinna.
To On jest w okresie noworodka.
Który dopiero się rozwija.
Lecz nie było dane mu się rozwinąć.
Zatrzymał się na poziomie...
rozwydrzonego dzieciaka.

autor

ignorance

Dodano: 2007-08-16 15:46:59

Ten wiersz przeczytano 558 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie