Nieodgadniona

Prawie wcale się nie znamy,
choć nieobca jesteś mi,
bo gdy razem się spotkamy,
inne wciąż otwierasz drzwi.

Wpuszczasz mnie do serca komnat,
których masz tysiące tam,
a ich liczba przeogromna
sprawia, że zostaję sam.

Ty, choć jesteś bardzo blisko,
w zakamarkach skrywasz się
i przerasta mnie to wszystko,
bo wciąż inną widzę Cię.

Kiedy pragniesz zostać sama,
lodem mrozisz cały świat;
a gdy pęka w Tobie tama,
to rozkwitasz niczym kwiat.

Czasem jesteś tajemnicza,
troszkę jakbyś była zła –
nie wyczytam nic z oblicza,
które chmurna skrywa mgła.

Kiedy indziej mam wrażenie,
że iskierki w oczach masz,
gdy zalotne Twe spojrzenie,
rozpromienia piękną twarz.

Potem nagle jest przemiana:
z ognia na milczący głaz
i już jesteś nie ta sama,
gdy Łoś sądził, że Cię zna.

Ale taką Ciebie lubię
i chcę dać się poznać Ci,
lecz się czasem w Tobie gubię,
wtedy proszę: pomóż mi!

Bo ja wciąż cierpliwie szukam
tych właściwych Twoich drzwi;
gdy je znajdę i zapukam,
wierzę, że mi je otworzysz Ty.

Ty zaś – twierdza niezdobyta,
póty będziesz dumnie stać,
aż Cię w końcu Łoś zapyta
co mu sama zechcesz dać...?

autor

łosiek

Napisany: 2002-05-30 Dodano: 2004-12-20 00:48:41

Ten wiersz przeczytano 1083 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie