Niepogoda
Samotność topi smutki w kawie.
W czajniku nowy kamień rośnie.
Łzy spakowane bezpowrotnie,
już tylko sen się nimi dławi.
Pierścionek nie lśni tak, jak wczoraj.
Rozczarowanym oczkiem patrzy,
bo jakże może być inaczej,
gdy wrócić nawet myśl nieskora.
Inne gazety śpią po kioskach.
Drżą niepewnością świeże daty,
a niebo płacze dzisiaj za tych,
którzy spotkali się, by rozstać.
Zosiak
autor
Zosiak
Dodano: 2011-06-27 00:20:44
Ten wiersz przeczytano 1782 razy
Oddanych głosów: 82
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (54)
Dziękuję Wam :)
Piękna melancholia...
Pięknie i poetycko o rozstaniu, które w realu bywa
niestety mało poetyckie:(
miłej niedzieli Zosiu życzę :)
tak bywa, piękny wiersz.
smutny, ale piękny!
jeden z piękniejszych jaki dziś czytałam na Beju
miłego dnia zosiaczku :)
Dziękuję, Irisku :)
Dobrej nocy.
Poranek witam kawusią i zadumą,
piękny wiersz...
promiennego dnia Zosiu:)
:) Dziękuję, Grażynko, za poczytanie...
Smutno i pięknie zarazem,
niepogoda życiowa czasem się
splata z tą w aurze.
Pozdrawiam serdecznie,
dziękuję za piękny wiersz:)
Smutkiem powiało...
Końcówka wymownie dopełnia całość.
Wspaniały wiersz.Jeden z moich ulubionych
...a kiedy słońce rano wstanie odbije blaski w Twym
pierścionku mniej będzie boleć to
rozstanie....Dziękuję za piękne życzenia...
Zosiu, zawsze wzruszają mnie Twoje wiersze, są takie
piękne.... z serca pozdrawiam i dziękuję :)