Niepozorna
Jeszcze blade światło
księżyca nad ziemią
niby posypane cukrem pudrem
dachy, auta, trawniki lśnią
Między gałązkami krzewu
małe arcydzieło mistrza
co przędzie nić, tka i sieci rozwiesza
cudowna, oszroniona pajęczyna
Misterna, biała koronka
z cieniutkich nici utkana
kryształkami lodu ozdobiona
diamentowym pyłem oprószona
Drży z zimna przyszłości niepewna
jej czar i piękno zniknie wnet
w promieniach porannego słońca
znów stanie się zwyczajną pajęczyną
I nikt nie zauważy jej...
Komentarze (35)
Magiczny obrazek wyczarowałaś słowem :) Pozdrawiam
ciepło :)
Te pajęczyny szronu mają każda inny wzór tak jak
płatki śniegu.
Ślicznie dziękuję za przeczytanie mojego
wiersza,komentarze,głosy.
Pełna wdzięczności ślę Wszystkim niskie ukłony i moc
serdeczności
Natura, jest sztukmistrzem sztuk.:)
Piękny wiersz i jego impresja.
Pozdrawiam serdecznie.;)
Trzeba przyznać, że przyroda tworzy arcydzieła,
którymi możemy się zachwycać. Pozdrawiam.
Piękny obraz namalowałaś słowem. Pozdrawiam.
Szczęśliwie są jeszcze wśród nas wrażliwi na takie
cuda natury.
Ładnie.
Uroczy przyrodniczy obraz późnej jesieni.
Udanego wieczoru Halszko.
Piękny, magiczny, bardzo na tak :)))
śliczności
:)
Pięknie i obrazowo.
Pozdrawiam serdecznie :)
Cudnie. Bardzo obrazowy wiersz. Pozdrawiam.
Zmrożona pajęczyna przypomina żakardową koronkę, jej
widok
budzi uśmiech.
Szkoda, że to ulotne chwile.
Pozdrawiam serdecznie
❤❤ Pozdrawiam :)
ja też dostrzegam takie cuda przyrody.