Nigdy już nie wróci

Pustka w miejscu, gdzie niegdyś była radość,
słońce, błękitne niebo, krzyk wesołych dzieci...
Ból stał się inspiracją...

Przeszła burza, zostawiła zniszczenia,
wnętrze porażone piorunem, który pobudził smutek
i pozostawił bliznę.
Kto spojrzy w oczy... zobaczy labirynt bez światła,
ile warta jest łza uroniona w chwili smutku...?

Teraz...czuję się sam w świecie... ja- człowiek mały,
serce płacze, dusza wydobywa jęki i krzyki,
nie umiem stać z boku...

Panie daj mi siłę, powiedz co mam robić...
Mefisto sieje jarzmo zła i ciepienia,
serce się łamie, czy umiem walczyć?
ból , udręka...
Koniec... Nigdy nie wróci...
pozostała męka...

autor

MarcinKozak

Napisany: 2011-08-23 Dodano: 2011-08-23 12:08:02

Ten wiersz przeczytano 610 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie