Nigdy niekończąca się droga

Kiedy noc przeleje się łzami
A żałość przeminie ze świtem
Kiedy słońce rozgrzeje swym blaskiem
Znękaną cierpieniem mą duszę
Odrodzę się znów – by trwać
Jak feniks z popiołów wstać
Nie wybiegać wciąż dalej, przed siebie
Gdzie droga nieznana i czarna
Po prostu brnąć,
Choćby powierzchnia była marna
Z poranka do zmierzchu
Grać skrzętnie rolę,
Grać niewzruszenie, ukrywać swą wolę
Zapomnieć o scenariuszu pisanym w niebie
Bo czas przyjdzie po wszystkich –
Nawet po Ciebie

autor

salir

Dodano: 2007-02-28 19:41:50

Ten wiersz przeczytano 700 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie