Nigdy wam...

Wyszedłszy z domu, leży przygnieciony
Bezkresnym pięknem szyderczych uśmiechów.
Podniósłszy się z ziemi, mknie oślepiony,
Wzrokiem tysięcy skupionych w bezdechu...

Niepokój...

Spojrzawszy za się, spogląda na słońca
Blask wiekuisty, jemu nie dostatni.
Spostrzegłszy światło na ulicy końcach,
W cieniu się kryje, brak mu duszy bratniej...

Samotność...

Usiadłszy na ziemi, twarz kryje w ramionach,
Tęskniąc do drugiej połowy całości,
Pragnąc jedynie, by skryć się w ramionach...
Życiem są chwile, cierpieniem wieczności...

Ostateczność...

Pochwyca kamień i na murze kreśli,
Słowa bolesne nie tylko dla niego:
"Życie na stole pijanego cieśli
Nie daje szczęścia. Nie daje niczego."

autor

seba-yimmy

Dodano: 2008-04-10 15:32:56

Ten wiersz przeczytano 751 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie