Nikt

Pewnej nocy, bardzo mglistej,
Gdy krople deszczu o szybę dzwoniły,
Ktoś zapukał do wrót domu,
Lecz wrót nie otworzył nikt...

Przed domem stało dziecko.
Mała dziewczynka z długimi włosami,
Bardzo jasnymi włosami...
Jej twarzy nie widział nikt...

Niedaleko, na masywnym drzewie,
Siadł kruk, kracząc donośnie,
"Zawróćże, o jasna istoto!
Piękna z zewnątrz, włosy niczym złotem plecione
W starannie zrobiony warkocz.
Lecz cóż widzę...
Serce złem i nienawiścią przesiąkniete...
Gdzież cnota i dzieciństwo radosne?
Gdzież je zgubiła? Czy ukradł kto?"
Lecz na pytanie nieodpowiedział nikt...

Zwiastun śmierci łypnął okiem morkym,
(od deszczu, czy może też załkał nad dziecka losem?)
Na dziewczynkę o oczach modrych,
Po czym odleciał, kracząc wniebogłosy:
"Zawróćże, zawróć..."

Nie zważając na przestrogi,
Dziewczynka przekroczyła domu progi.
Ujrzała rzecz dziwną, ot iście niebiańską.
Anioła o hebanowych oczach i białozłotych skrzydłach.
Odziany był w niewinność, przepasaną jedynie dobrocią.
Istota ludzka, niezrażona anielską nagością.
Podeszła do niego i dotknęła kilku piór.
Ten zaś spojrzał w oczy dziecka,
Uśmiechnął się kącikiem ust.
"Nie wsystko złoto, co się świeci" rzekł.
I przez chwilę nie działo się nic...

Lecz nagle złotobiałe pióra, piękne niczym ludzkie życie,
Wraz z ciemnością zlały się w jedno.
Błogość zaś, na twarzy anioła
W cierpienie się przeistoczyła.
Rozwidlił się język, niczym u jakiego gada,
Oblizał zwęglone wargi, które syknęły groźnie.
Przemieniła się cnota i boskość, w gorzką przyjemność i zdradę.
Szponiastym palcem ujął dziewczynki podbródek,
Uśmiechnął się zjadliwie, po czym złapał ją za kark.
Lecz ona nie zrobiła nic...

Szpon demona przejechał po twarzy młodej,
Pozostawiając krwawy ślad.
I nie przestając się uśmiechał, odchylił ją lekko.
Nagle jednym szybkim ruchem ukręcił dziecinie kark.
Na twarzy dziecka pojawił się uśmiech błogi,
Westchnęła: "Homo homini lupus est."
W chwili, gdy demon zaciągnął ją u stóp piekła bram,
Cichutko zaśpiewała pieśń,
Jakoby miałby ją ratować kto...
Lecz któżby, któż? Cóżby, cóż?
Niestety, by ją ratować, nie przyszedł nikt...

Z respektem dla Edgara Allana Poe

autor

Nemezis...

Dodano: 2005-12-30 21:15:56

Ten wiersz przeczytano 1190 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Mroczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie