Nim umoczę się we krwi.

O losie! Zabij we mnie ten gniew, bo nie zdzierżę!
Wybaczenie wbij we mnie nim w dłoni dopadnę rękojeści srebrnej!
Nim ją umoczę dla sprawy.
Dla spokojności sumienia zapłacę.
I choć boleśnie ugodzi, to cisza mnie sięgnie po wsze czasy.
Daj mi pokorę i siłę wybaczenia.
Modlitwę rzuć na mnie jak welon dziewicy.
Nie zbudzi żaru gniewu, bom w bojaźni bożej chowana.
Zdław pokusę nienawiści.
Niegodzien tych żali, co wznoszę do nieba.
Niegodzien zbawienia u kolan mych zyskać.
Precz mi z oczu poganinie.
Bez wiary mi niczym jesteś.
Dojdź od wrót zapomnienia, tam czeka mnie wolność istnienia.
Bez twego wrogiego spojrzenia dzień zacząć chcę w świt każdy.
Bez słów trujących marzenia w księżyca spoglądać oczy.
Odejdź nim moje dłonie dobiją nas oboje.
Nim mi serce na moment stanie.
Nim w grzechu się zanurzę.
Bo śmierć puka do drzwi naszych. Kogo zabierze?
Odejdź człowiecze nie licz na łaski!
Znajdź drogę do swojego szczęścia bez mojej postaci!
Odejdź maro z horroru życia.
Słońce dla ciebie gdzie indziej wschodzi.
Dłoń moja krwawi o ostrze miecza Archanioła, pana zniszczenia.
Precz z raju, precz na skalistą, samotną drogę!
Gromy nad głową, nie dasz spokoju?
To znajdź mi zbawienie od twojej osoby.
Dogasam z dniem i w nocy umieram.
Kaleczę siebie, bo jesteś człowiekiem tchórzliwym,
Bo nie ma w tobie nic z odrobiny rycerza,
Którego mi kiedyś wmówiłeś.

autor

BeataŻyła

Dodano: 2010-11-02 08:55:59

Ten wiersz przeczytano 633 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Nieregularny Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie