Noc obmyje światłem piaszczyste...

Noc obmyje światłem piaszczyste nadbrzeże

(Człowiek stoi na nogach, odrywa się od ziemi, porusza i
zmierza dokąd chce)
Arrabal Fernando -Jądro szaleństwa - księga lęku

dni ubywało dni przybywało
wzrokiem błądzę szukam pośród drzew
znajomych w parku jakby te oczekiwały
po raz pierwszy własnych imion

gdy przechodzimy od iskry do płomienia
noc znów obmyje światłem piaszczyste nadbrzeże

kawiarnie opustoszały
słychać tylko uderzenie deszczu
idealny dzień by poczuć tęsknotę za niemożliwym
wyszukany luksus smutku

kiedy zamykam oczy mam pod powiekami
bujne drzewa (obok sklepu z papierosami )
końcami palców przekazują i dziedziczę pamięć
na moment przesiąkam zapachem życia

przymykam oczy drzewo spod powiek
wciąż jest nade mną chwilami jak ja
potrafi ubrać się (w kurtkę przez nogi )
przewiązać saszetkę i tak chodzić ze mną
chyba myśli że ja lubię parodiować człowieka

wieczorne życie jak z brystolu z malowanym tłem pod wpływem suchego i chłodnego powietrza intuicyjnie wypuszcza
strzępy z błękitu wydobywająca się ciemność zaczyna mówić o niedoskonałościach początkujących ów surfer

pod powiekami pozostaje droga zawsze się zastanawiam dokąd
prowadzi osiemset metrów ciemności

autor

wiatr z północy

Napisany: 2021-08-28 Dodano: 2021-08-28 14:02:43

Ten wiersz przeczytano 1461 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Przyroda Okazje Pierwszy Dzień Wiosny

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie