Nocny oddech ciszy
Lubię ten nocny oddech ciszy,
światła zgaszone, wiatr nie wieje.
Ktoś głośno mówi, kto go słyszy,
co istnieć ma już nie istnieje.
Uparta wróżba gwiazdą spada,
niknie w horyzont zapatrzona.
Kochanek wiersz swój opowiada,
słucha dziewczyna w pierś wtulona.
Księżyc wędrowca niestrudzony,
kończy przemierzać nieba tory.
Zaśnie o świcie przemęczony,
do dalszej drogi zawsze skory.
Ja też zasypiam, sen ma prawa,
by załagodzić dnia wrażenia.
Cieszy mnie chwila tak łaskawa,
radują nocne zapatrzenia.
autor
Grand
Dodano: 2010-01-06 14:46:26
Ten wiersz przeczytano 511 razy
Oddanych głosów: 15
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (9)
Nastrojowy klimat..Tylko dlaczego tak bliski..zbyt
bliski(?)..Prawie każdy Twój wiersz..Nie jest
dobrze..znaczy ze mną:)..Szacunek..M.
Podoba mi się ten wiersz. Mam tylko jedno pytanie.
Wędrowca( kogo? czego?) Jeżeli księżyc to wędrowiec.
Pozdrawiam
Pięknie malujesz czas nocy i czas snu,bardzo poetycko.
Podoba mi sie nocny oddech ciszy , szczęśliwy ten ,
który go usłyszy.
Witam. Piękny ten oddech. Pozdrawiam.
Lubię taką poetycką refleksję.Piękny
nastrój.Pozdrawiam
wiersz tak lekko napisany- aż płynie... świetnie....
pozdrawiam...
chylę się nisko z uznaniem ..... pięknie ....
pozdrawiam
Nocny oddech ciszy, to jest świetne+!