Nostalgia
wspomnienie,
słodki obraz życia
zapisany na pożółkłej fotografii,
oczy błądzą po twoim wizerunku
zaklętym w tym dowodzie
Twego istnienia,
tęsknota,
tak mocno obejmuje mnie
swym chłodem,
dusza i serce płaczą,
już tylko one,
ja nie mam już łez w oczach,
nie mam już na to sił,
smutek,
bładzi we mnie
od dnia w którym odeszłaś,
ukryłas sie
pośród niemych monumentów z granitu,
z dala ode mnie, z dala od życia,
zamykam oczy,
obrazy Twego bytu przebiegają
przed oczyma,
zachłystuje sie ta chwila,
trochę radości,
za chwilę znów uderze
w rzeczywistość bez Ciebie.
Komentarze (2)
Przejmująco smutnie... może nawet łatwiej byłoby bez
fotografii...
Tak ciezko pogodzic sie ze smiercia naszych
bliskich,calkowicie rozumiem twoje
uczucia,rozterke.Pamietajmy,ze naszych bliskich nosimy
w sercach i dopoki o nich myslimy-nigdy calkiem nie
umra,nie w naszej duszy i myslach.