Oda do Dumy

Wiersz zadedykowany jednej z moich mam.

Dumni, niepokorni
Perly zycia topimy
Zebrane w pocie czola
I prawde dusimy

W goryczy porazki,
By w przepasc honoru
Upadac wciaz nizej,
Bez uczuc, kolorow.

Kregi zataczamy
Swojej niepokory,
Biegnac w swiat absurdu
Jak gatunek chory

O duszach i sercach,
Swych podziurawionych
Manekinow tozsamosci
Tlum osamotniony.

Cialo oblepione
Kodem kreskowym
Zycie napisane
Scenariuszem gotowym

Wyluzdana intymnosc
Bez uczuc i wstydu
Malzenska powinnosc
A nie czysta milosc

Chora plci wojna!
Bez raju na ziemi,
W szklanych domach mieszka
Okaleczona ludzkosc cieni.

Jeden z moich lepszych wierszy jak dotad. Mysle ze troche przelomowy i w mojej tworczosci i w zyciu osobistym. Prosze o komentarze.

autor

TamaraPearl

Napisany: 2011-02-21 Dodano: 2011-02-22 01:36:49

Ten wiersz przeczytano 702 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie