Odejście
Noc miażdży moje skronie, które pulsują i
płoną w mdłej poświacie wiszącej lampy.
W półmroku przedpokoju postać, nie-postać.
Niewyraźny zarys jakiegoś dawnego życia.
Mży, jak wysypujące się z ekranu telewizora
milczące, czarno-białe piksele.
Zakłócany strugami deszczu
przekaz z zaświatów
szumi mi piskliwie w uszach.
Lecz oto światło idące na przestrzał lśni i
migocze
na pierwszej stronie pożółkłej już
gazety.
Pierwsza błyskawica przeszywa step.
Jak gwiazda uderza boleśnie w źrenice.
Przez pory skóry przeciskają się rozpalone
cząsteczki drwiącej śmierci.
Kroczy w oślepiającej koronie.
W skręconej spazmem przestrzeni.
*
Gdzie ja jestem?
Ojciec leży na podłodze opuszczonego domu,
bełkocząc coś o raju w pijackim zwidzie.
Próbuje mnie chwycić za nogawkę spodni.
Lecz nie dosięga. Jego dłoń opada
bezwładnie z cichym plaśnięciem.
Jestem wolny,
tą wolnością
opuszczenia
i samotności..
Oglądam się
za siebie.
Szczątki ojca
przysypał pył wzruszony
ostatnim jego tchnieniem.
… opada jeszcze powoli, drży…
Umrę jak on.
Niechybnie
i w zapomnieniu.
.
Woda kapie rytmicznie do pokrytego rdzawymi
smugami zlewu. Gong stojącego zegara.
Chrzęst mechanizmu….
Wychodzę przez drzwi,
na zewnątrz.
Na step spalony słońcem.
Popiół opada na język.
W środku dnia, w środku nocy…
(Włodzimierz Zastawniak, 2022-11-16)
https://www.youtube.com/watch?v=HJK7hx8h9ho
Komentarze (8)
Tak...jak zawsze ten mrok i popioły bliskie...
......
Mrocznie, zimno i samotnie.. Oczywiście z ciekawością
przeczytałam. Pozdrawiam ciepło :)
Jak zwykle mrocznie i jak zwykle sugestywnie, mam
wrażenie jakbym obcowała razem z peelem z duchami
swoich bliskich...
Pozdrawiam ciepło.
Ja zawsze czytam.
Choć nie jest łatwo, zaraz mnie wtedy chwyta, taki
ciąg - na stację benzynową.
Przejmujący opis. Jak zwykle pozostaję pod wrażeniem
tego ogromu smutku i samotności.
Pozdrawiam serdecznie.
niesamowite masz wizje. Szkoda, że tak mało
czytelników pod Twoimi wierszami.
Mocne,dobre!!
Głos mój i szacun jest twój!