Odkrycie Prawdy

Ludzie, którzy ją otaczali wydawali się tacy normalni.
Miejsce, w którym przebywała było takie zwyczajne.
Wiatr z delikatnością przewijający się przez kosmyki włosów.
Otaczający lekki chłód jej bezbronne ciało.
Czując jego bliskość, czuła się tak bezpiecznie.
Trzymając go za rękę i uciskając ją, by nie wyślizgnęła się z dłoni.
Jakby była życiem. Natchnieniem.
Słysząc jego głos, zapadała w sen.
Widząc go w oddali, ogarniała ją radość.
Myśl o nim, sprawiała wrażenie nieśmiertelności.
Życie zdawało się takie idealne.
Jak ze snu. Jak z marzeń wyjęte.
Jakby nierealne stawało się rzeczywistością.
Nic nie było ważne, prócz niego.
Złudzenie.
Każdy pomyślałby; ale ona jest zakochana.
On jest jej całym życiem.
To jest jej ten jedyny. Ta miłość.
Zawsze, gdy są razem, są tacy uśmiechnięci.
Dlaczego wszystko zdaje się być takie przewidywalne?
Czasem brak mi sił.
Nie mam chęci do życia.
Znudzona identycznymi dniami raz po raz.
Ale nikt tego nie widzi.
Poddaje się pozorom maski, którą noszę codziennie.
Praktycznie taką samą; śmiech, błysk w oku.
Myśli nasuwają się zadające takie banalne pytania;
Czego chcesz od życia?
Zabawy? Szczerości? Kłamstwa?
Moja odpowiedź brzmi;
Chcę być szczęśliwa. Ale co mam zrobić, by iść w tym kierunku?
Teraz wiem.
Ktoś, kto chce mojego szczęścia, podpowiedział mi. Wskazał właściwą drogę.
Pomógł dokonać idealnego wyboru.
Nie mogłam tego dalej dusić.
Nie mogłam żyć w kłamstwie i udawać szczęścia.
Ukazałam wszystkim, jak naprawdę jest.
Nigdy więcej nie będę próbowała siebie oszukać i zmuszać, by kogoś uszczęśliwić.
Nigdy więcej...

autor

Caanuś

Dodano: 2009-08-09 03:17:11

Ten wiersz przeczytano 578 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie