Odrzucony

Wyrzuć! Krzykiem głośnym niosło się wokoło
Aż pot perlisty zrosił moje zatroskane czoło
Rozglądając się swym niewidzącym wzrokiem
Szukałem ucieczki ale z mym rozdartym bokiem
Nie dam rady, choć strach mówi by uciekać
To coś jednak tam w środku każe czekać

Więc tak stoję sam pośrodku tłumu zagubiony
I dokoła wzrok mój krąży taki dziki i szalony
I kamienie już podnieśli i już w tłumie
Wrzask i hałas i nikt słów już nie rozumie
Złość i trwoga, samosądu czas nadchodzi
W tej kamieni mnie pogrzebać chcą powodzi

Ale za co? Ledwie cicho pytam szeptem
I poczułem pierwszy kamień aż ukląkłem
Za nim reszta pełna złości mnie dosięga
Za co męka, za co kara mnie dosięgła?
Pytam znowu, tłuszcza nie odpowiedziała
Czy to za to co wyrwałem z swego ciała?

Czy naprawdę taka zbrodnia i zgorszenie
Że się człowiek sam kieruje w upodlenie?
Czy nie można już kaleczyć się ni ranić
Czemu inni decydują jak mnie zabić?
Tak, możemy! I dostaję mocno w głowę
I już leżę, mocno krwawię, wstać nie mogę

Już ostatkiem woli na mej dłoni skupiam oczy
Choć z ran licznych na mym ciele krew już broczy
Co zrobiłem, nie pamiętam, sam już nie wiem
I na rękę tępo patrzę z wielkim gniewem
A w mej dłoni wyszarpane i tętniące
Jest me serce tak jak ja umierające.

Zapraszam na: https://wierszempotargane.wordpress.com/2016/05/03/odr zucony/

autor

Wierszem potargane

Napisany: 2016-05-03 Dodano: 2016-06-10 16:29:00

Ten wiersz przeczytano 762 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie