Ogród

Kokon lata pęknięty, wysnuwa się jesień.
Mali chłopcy o oczach smutnych, oczach złych
Zieleń mórw rozgarniając szukają słodyczy.
Trafiają na swój los : chwilę uniesień,
Trwogi, butności, żądzy - która się nie liczy -
I kładąc wargi na niej odsłaniają kły.

Komu zaprzeczasz, gniewny, właśnie o tej porze,
Gdy metaliczny wieczór z ciepła drży.
Dłonią znaki na wietrze kreślisz, tworzysz
Ostatnią nitką życia przykuty do lata.
Tramwaj dzwoni jak serce pełne ciemnej krwi
I faluje zamierzeń nieskończona krata.

I co cię od nich dzieli ? Zastanów się, mów !
To już ostatnia chwila, zanim się dokona,
To, co już było i będzie, choć my
Jak jedwabniki skryci w lata złych kokonach
Już nie będziemy wiedzieć. Tylko chłopcy mali
O smutnych oczach , szukać będą dalej
Słodyczy wśród zieleni gęsto utajonej.

autor

puhen

Napisany: 1993-08-20 Dodano: 2006-11-14 11:39:44

Ten wiersz przeczytano 741 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Sylabotoniczny Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie