Ogród

zielona miękka potrafi szeptać
pamięta mrówki historię pająków
głaszcze stopy okrywa kamienie
- trawa

płochliwe zawsze błękitne
nigdy czerwone zawsze subtelne
wtapiają się w niebo bo tak jest bezpieczniej
- motyle

dumne wyniosłe z czarnymi oczami
podziwiają nawzajem majestat purpury
umierają z miłości do samych siebie
- maki

pamiętają zło ból rozpacz wszystkich er człowieka
dają powietrze nie chcąc nic w zamian
matki darzące miłością bezkresną
- drzewa

nigdy nie zasnute burzą
dające deszcz z chmur białych i czystych
deszcz - żywiciela deszcz - zbawiciela deszcz -opiekuna
- niebo

zjawia się powoli i nigdy nie usypia
zasiewa konstelacje białe na drodze mlecznej
rozświetla aby nie zbłądzić ze ścieżki
- noc

(zabrakło miejsca na oddech)

autor

*Agata*

Dodano: 2007-06-18 16:36:20

Ten wiersz przeczytano 720 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Biały Klimat Ciepły Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie