Ogrodnicy

Od samej wczesnej wiosny
Pod strachem Boga i w pocie czoła
Roślina szczęścia u nich rosła
Wam powiem że to nie była jemioła

Wypieszczona wydmuchana
W ciszy rosła biała dama
Z dala od ludzkiego oka dojrzewała
W opiekunach się podkochiwała

Przyszła pora- ogrodników święta
Została przez nich zżęta
Cieszy duszę i rozpala ciało
Przyjemności z nią nie mało

Przeminęło tłuste lato
Jesień barwy świata mieni
Ogrodnicy przemęczeni wygłodzeni
Tak Krzysztofa jak i Zdzicha
Wykończyła już Marycha

autor

stefan2230

Napisany: 2009-07-15 Dodano: 2009-07-16 10:25:14

Ten wiersz przeczytano 479 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie