Z Olą.

Z Olą był Kraków i Bracka, na której nie padało.
Były kroki stawiane śmiało
i chyba szczęście się przypałętało.
Gdzie się podziewało?
Jakże miło, że przybyło,
gdziekolwiek dotąd było...

Z Olą było wesele.
Nagle jakby rodzina, nagle przyjaciele.
Z Olą przyszło wiele.
I aż strach myśleć. I chyba lepiej się nie głowić,
bo tyle radości, że szkoda czasu na to by usiąść i się zastanowić.
No bo...
nad czym tu dywagować,
lepiej łapać chwile i w pamięci zachować.
I żyć z tym strachem niewypowiedzianym na ustach i zcałowywać każdą wątpliwość kim on dla Niej, kim Ona dla niego.
Nie pisać, a żyć dla tego Kogoś bliskiego.

Z Olą nie było Brackiej gdy padało,
ale tego dnia na działce,
w ciszy poranka, szczęście po polikach mu spływało.
Miał go teraz tyle,
miał go trwałą chwilę.
Jedno przyczłapało na czterech nóżkach i zjednoczyło wszystko co bliskie przed domem.

To co przede mną niewiadome,
ale mam szczęście w pełni świadome.
Usiadło przed werandą i całe niebo fioletowe w swych oczach odbiło.
Nie ważne gdzie wcześniej się kryło,
bez Oli go nie było...

- dla Oluś

autor

młodzieniec

Napisany: 2009-06-03 Dodano: 2009-06-06 11:59:05

Ten wiersz przeczytano 726 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie