On mnie nie zostawił

Patrzyłam przez długi czas
Prosto w jego głębokie brązowe oczy
Gdzie mądrość i miłość były na porządku dziennym
Tchawica samoczynnie się zacisnęła
Moje niebo pokryły krople łez

Zapewnił mnie swoim głosem
Że spotkam go ponownie w swoim wymiarze
Panika osuwała ziemię spod stóp

Nie chcę przecież innego skarbu
Nawet z tej samej wyspy
Trzymając się całym ciałem liczyłam dni
Te dni niczym uderzenia dzwonu o marmurowe ściany
Czuję te stukania przez własną aortę

Nie puścił i nie opuścił mnie
Stanowczo trzymał nad przepaścią
Gdzie wrzały fale rzeki bezimiennej
Nie odwrócił się jak inni

Kiedy ze wstrząsem zerwałam się ze snu
Złapałam dłońmi brzegu łóżka
Spojrzałam w bok i wypuściłam oddech

Nadal jest przy mnie fizycznie i metafizycznie
Spokojnie drzemie
Zrobię śniadanie
Słońca cień widać za kurtyną firanek

Klaudia Gasztold

autor

cicha myszka

Napisany: 2019-05-11 Dodano: 2019-05-11 08:46:55

Ten wiersz przeczytano 1062 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Sylabotoniczny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie