Ona

Niebo płakało jak na świat przyszła.
Matka spokojna tylko z pozoru,
Ojciec szczęśliwy smutki zapijał.
Żyła w prostocie, płacząc w poduszkę
Każdego wieczora przysięga sobie "ostatni raz..."
Kiedy dorosne będę chmurą,
Obojętną na ból i wyzwisk łańcuchy.
Popłynę tam gdzie śłońce nocuje,
Gdzie kwiatem paproci kwitną jabłonie.
A on nie będzie mych cierpień schronieniem,
Nie będzie do płaczu matczynych oczu zmuszał.
Przy każdym razie,
Z każdą obelgą
Spokojem nakarmię wyjące rany.
Dorosła jako część marginesu,
Smętny ogryzek dobrego człowieka.
W końcu z bożego daru zakpiła
Uśpiła zmysły, emocje, poznanie
Teraz z góry się temu przygląda
Z kwiatem paproci w podniebnej Arkadii.

autor

black rose

Napisany: 2007-10-18 Dodano: 2007-10-18 22:36:59

Ten wiersz przeczytano 519 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie