Oni i kosmos. Lati

(kolejny fragment opowiadania)

2. Lati

Jednostajny ruch i leciutkie kołysanie miniolotu uśpiły bliźniaki. Patrzę na ich buzie. Śpią niespokojnie, malutkie ręce w moich dłoniach drgają co chwilę. Zauważam ze zdumieniem, że te drgania są zsynchronizowane. Delikatnie układam ruszające się niespokojnie rączki obok siebie. Dzieci nie otwierają oczu, ale po chwili jednocześnie wyciągają do siebie ramionka. Ich paluszki splatają się mocno na moim brzuchu jak dwie pięciorniczki. Wiem, że bliźnięta zazwyczaj łączy silna więź. Właśnie dlatego zdecydowaliśmy się wziąć oboje dzieci, choć sugerowano, że rozłączone zaczęłyby szybciej odczuwać potrzebę porozumiewania się z innymi za pomocą mowy. Jednak takie postępowanie uznaliśmy z Pavlem za brutalne.
Korzystam z tego, że dzieci są pogrążone we śnie i przyglądam się im uważnie. Nie wyglądają na swoje pięć lat. Są wychudzone i drobne. Dziewczynka ma tak samo krótko obcięte jasne włoski, jak chłopczyk. Jednak buzie dzieci trochę się od siebie różnią. Ona ma pucołowatą twarzyczkę, okoloną delikatnie skręcającymi się puklami, on natomiast ma buzię bardziej pociągłą, a na głowie włosy sterczą mu we wszystkie strony jak strzecha lub niedbale uwite ptasie gniazdo.
Każde z dzieci trzyma w buzi kciuk. Ssą je zapamiętale. Pewnie znowu są głodne. Powiedziano nam, że w Internacie zmiatały z talerzy wszystko bez wyjątku. Zaczynam rozmyślać nad tym, czym je nakarmię w domu. Zastanawiam się, co bliźnięta jadły do tej pory? Dochodzę do wniosku, że kaszka na mleku lub płatki będą w sam raz. Czy one potrafią posługiwać się łyżką?

autor

szadunka

Napisany: 2023-05-31 Dodano: 2023-05-31 07:27:29

Ten wiersz przeczytano 419 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie