Oni i kosmos. Pavel

(kolejna część opowiadania)

3. Pavel

Nie wiem, czy dobrze zrobiliśmy. Na początku nie jest łatwo nawet z jednym nowym dzieckiem. W dodatku bliźnięta wcale nie mówią. Wydają z siebie tylko jakieś piski i niezrozumiałe pomruki. Są takie bezbronne. Wczepiają się w siebie wzajemnie jak małpiątka w futro matki.
To oczywiste, że są że sobą wyjątkowo zżyte. Dlatego, że są bliźniętami i dodatkowo z tego powodu, że do tej pory stanowiły dla siebie nawzajem jedyne oparcie.
Jak to dobrze, że wysłuchano naszych argumentów i nie przydzielono każdego z bliźniąt do innej rodziny.
Biomed poinformował, że chłopczykowi jeszcze nie rozpuścił się wewnetrzny biousztywniacz na przedramieniu prawej rączki – na holo pojawiło się, charakterystyczne dla gojących się kości czerwone zabarwienie. Okazało się, że w punkcie pomocy medycznej matka powiedziała, że syn spadł z koi. Może mały sam niedługo powie, w jaki sposób doszło do złamania? Ale kiedy on zacznie mówić? I czy w ogóle zacznie?
Bliźnięta już nie wrócą do rodziców. Stracili oni prawo do wychowywania oraz do płodzenia potomstwa, chociaż ich geny są prawidłowe. Przemoc i zażywanie substancji psychoaktywnych to obecnie rzadko występujące zjawiska, jednak szokujące jest to, że nikt nie zauważył aż do tej pory, że dzieci przeżywają piekło.
Teraz oboje dorosłych czeka przymusowe osiedlenie w Internacie dla dorosłych przy ogrodzie flory i fauny. Wypracowane przez siebie globalki otrzymają oni dopiero po przejściu kuracji odwykowej.
Cieszę się, że maluchy trafiły do naszego domu. Jednak stoi przed nami duże wyzwanie. Trzeba przede wszystkim zapewnić im bezpieczeństwo. Otoczyć opieką i miłością. Pewnie niewiele zaznały dobrego. Mam nadzieję, że nasz Tomi odnajdzie się w roli brata. Już od półtora roku należy do rodziny, a jego agresja i bunt zupełnie ustąpiły.
Z Vivi także ma właściwe relacje, choć z początku stale darli koty. Teraz są zżyci ze sobą jak prawdziwe rodzeństwo.
Kiedy zapytaliśmy dzieci, czy zgodzą się na przyjęcie nowego braciszka, nie miały oporów. Tomi oświadczył, że wolałby, aby chłopiec był w jego wieku. I dodał, że z początku będzie go trochę unikał, do czasu gdy przyzwyczai się do jego towarzystwa, natomiast Vivi nie miała żadnych zastrzeżeń, ponieważ lubi opiekować się maluchami.
Teraz oboje czeka niespodzianka – przybędzie nie jedno, ale dwoje dzieci.
Liczymy się z tym, że nie będzie łatwo, przynajmniej na początku, tak jak to było z Tomim. Do czasu przygarnięcia Liska wydawało się nam, że chłopiec nie zaadaptuje się. Potem z każdym dniem zaczął zmieniać się na lepsze.
Jesteśmy jego piątą rodziną zastępczą i wierzymy że będziemy ostatnią, do której został przydzielony. Poprzednie nie dawały sobie rady. Nie udawało im się nawiązać z Tomim kontaktu. Stale uciekał zarówno z kolejno przydzielanych rodzin, jak i z Internatu. Mówił, że nie mógł tam wytrzymać, bo rodziny zastępcze tak naprawdę wcale go nie chciały i on o tym wiedział. A uciekał z Internatu, ponieważ personel był obojętny na to, że starsi chłopcy go prześladowali. Dlatego wdawał się bójki. A poza tym chciał zobaczyć świat.
Nasza najstarsza córka stanęła wówczas na wysokości zadania. Dzięki jej wyrozumiałości Tomi się wyciszył, choć z początku szukał zaczepki. To był jego mechanizm obronny: atakuj pierwszy, by mieć przewagę nad przeciwnikiem. Boję się trochę o to, jak zareaguje Tomi na bliźnięta. Może pomyśli, że nie wystarczy nam miłości i czasu dla wszystkich? Przecież na tych maluchach, gwałtownie wyrwanych ze znanego im środowiska, będzie się skupiało najwięcej naszej uwagi i troski, szczególnie w pierwszych miesiącach życia w nowych warunkach.
A jeśli bliźnięta nie zaakceptują naszej rodziny? Ulana z pewnością uzna pojawienie się nowych domowników za coś zupełnie naturalnego. Jest za mała, żeby zrozumieć, skąd się wzięły w domu dodatkowe dzieci.

autor

szadunka

Napisany: 2023-06-01 Dodano: 2023-06-01 20:32:33

Ten wiersz przeczytano 579 razy

Oddanych głosów: 28

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Rodzina

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie