Opowiem Ci o niej
Niebo zasnuła ołowianymi chmurami
Gradem czarnych myśli sypnęła
Przybyła niespodziewanie
Niechciana wdarła się siłą
Drzwi mocno zatrzasnęła
Zmierzchem uczyniła życie
Rozsiała niemoc.
W dręczącej ciszy każe
Nasłuchwiać odgłosów kroków
Wyczekiwać dźwięku telefonu
W półmroku wypatrywać
Śladu cienia człowieka
Przy filiżance kawy
Czasem pozwala łzę uronić
W trunku szukać ukojenia
A w głębokim śnie wybawienia.
To niemy krzyk duszy
Obecna, niewidzialna samotność.
Komentarze (26)
dobrze opisana sytuacja
hm, to nie jest latwe znalesc przyjaciol,
ja wpierw zaprzyjaznilem sie z samotnoscia, otwarlem
jej drzwi, teraz jestesmy w dwojke i juz jest z kim
pogadac
Świetnie oddany temat.
Potrafisz.
Pozdrawiam serdecznie z podobaniem:)
Wzruszający tekst o samotności w wierszu który nią
krzyczy.
Najserdeczniej pozdrawiam Halszko.
Opowiem ci o duszy.
Ciekawie bardzo
tak bywa, smutny i prawdziwy
Wspaniale oddałaś uczucia i nastrój panujący w
samotności. Pozdrawiam serdecznie z podobaniem:)
Smutna jest taka samotność,
ja osobiście ją lubię,
bo wówczas mam czas na czytanie,
spotkanie w weekend, obejrzenie czegoś ciekawego, a
złe emocje mam tylko wówczas gdy spotykam podłych,
zawistnych, pełnych nienawiści ludzi którzy na
dodatek przypisują mi chętnie swoje cechy np. dewocji,
mimo że nie mam z nią nic wspólnego, w sumie nigdy nie
byłam nadmiernie religijna, nawet nie mam różańca w
domu, miałam jeden, z Matką Boską w środku,
przywieziony na prezent dla kogoś z Guadalupy, z
wycieczki z Meksyku, dla osoby mocno religijnej.
Pozdrawiam
wyraziście o samotności.
Niedobra taka samotność:(
Taka samotność musi być straszna...
Pozdrawiam
Właśnie taka jest samotność...
Pozdrawiam cieplutko :)