Opowieści Wiatru

"Nadzieja odchodzi ostatnia..."

Słońce powoli chowa się za góry i rzuca ostatnie promienie,
uciekający czas odmierzają szmerzące strumienie,

ptaki swe pieśni końca dnia śpiewają,
a drzewa od lat w tych samych miejscach stoją i czekają,

wsłuchane w szept Wiatru o chwilach dawno minionych
i na kartach przeszłości zagubionych.

Wiatr pamięta, choć wszystko się zmieniło i ludzie zapomnieli
o tych, którzy przed wiekami właśnie tutaj istnieli

To tu kiedyś była ta z legend i baśni wyjęta kraina,
na środku lasu stał zamek, z którego dziś została już tylko ruina.

Dawniej w jego komnatach królowały: szczęście i radość,
każdy wędrowiec przyjaźni i gościnności znalazł tu dość.

Mieszkańcy na dobre czary się otworzyli
Młody książę i piękna dziewczyna zakochani bardzo byli

i wśród ciszy nocy i gwiazd miłość po kres dni przyrzekli sobie,
a uczucie to głębokie niczym morze, połączyło ich dusze obie.

Gdy ciężkie deszczu krople padały, a wicher melodię nucił,
ktoś w gniewie i zazdrości słowa klątwy z siebie wyrzucił.

Szare chmury zasnuły niebo - zdrajca zadał śmiertelny cios,
mgła okryła okolicę, polała się krew i odwrócił się los.

Zniknęły piękne ogrody, rzeczywistość do drzwi zapukała,
tamten świat odszedł, dziewczyna nad grobem księcia zapłakała,

a ze słonych, kryształowych łez - niezapominajki wyrosły...
Chwasty bólu i cierpienia, ślady ich stóp już dawno zarosły,

ale mimo to, nawet teraz słychać, że dwa serca wciąż biją,
bo po drugiej stronie lustra - usta z kielicha życia piją...

autor

magdabb88

Napisany: 2006-06-04 Dodano: 2010-08-02 08:07:49

Ten wiersz przeczytano 546 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie