Orzeszek - 19

proza

- Przecież możemy posiedzieć w samochodzie. A ciocia będzie spokojnie załatwiała swoje sprawy - poparł Malwinkę Orzeszek. - W aucie jest bezpiecznie! Uczyliśmy się o tym w szkole - pochwalił się zdobytą wiedzą.
Nagle rozległ się huk. Na niebie pojawiła się ogromna błyskawica. Malwinka przylgnęła do mnie. Szczękały jej zęby.
- Malwinka okropnie się boi - powiedział Orzeszek. On także wyglądał na przestraszonego, choć nadrabiał miną. Zmieniłam zdanie.
- Zgoda. Jedziecie ze mną. Obiecajcie, że ani na chwilę nie opuścicie samochodu. Zakładajcie szybciutko kurtki! - poleciłam - Trzeba już jechać. Gospodarz wróci dopiero za tydzień, a musimy przecież coś jeść w tym czasie.
Pojechaliśmy. Na szczęście burza, choć gwałtowna, nie trwała długo. Kierowałam samochodem, omijając głębokie kałuże. Z trudem dotarłam na miejsce. Musiałam brodzić w błocie, by dostać się na podwórko.
Poleciłam dzieciom, żeby zostały w aucie. Orzeszek jednak bardzo chciał pomóc w załadunku. Zgodziłam się, gdy rolnik pożyczył chłopcu wysokie kalosze swojego syna. Uwinęliśmy się szybko i ruszyliśmy w drogę powrotną.
Ujechaliśmy ze dwa kilometry, gdy na asfalcie, tuż przed maską samochodu dostrzegłam dziwną ruchomą kulkę. Ominęłam ją i zwolniłam, by się dokładniej przyjrzeć. Potem zatrzymałam samochód i wysiadłam.
Podeszłam bliżej. To był kot. Czołgał się, wlokąc za sobą tylne łapki. Zjechałam z szosy na pobocze. Orzeszek, nie zważając na moje protesty, podbiegł do nieszczęśnika. Przestraszona Malwinka patrzyła na nas przez szybę.
Kotek zamiauczał żałośnie. Delikatnie przeniosłam biedaka na rozpostartą kurtkę. Orzeszek pomógł mi umieścić zwierzątko z tyłu samochodu. Jechałam bardzo wolno, żeby nie narażać kota na wstrząsy, bo droga miała nierówną nawierzchnię.
Gdy przyjechaliśmy do domu, ostrożnie wnieśliśmy zwierzątko do kuchni. Przyjrzałam mu się.
- Nie widzę żadnych ran - powiedziałam. - Może są pod spodem, bo kotek jest cały pokryty błotem.
Poprosiłam Malwinkę, żeby przyniosła ręczniki. Orzeszek postawił na taborecie miskę z ciepłą wodą. Zaczęłam delikatnie obmywać sierść kotka. Skóra była cała.
- Poczekajcie tu na mnie - powiedziałam do dzieci. - Ja w tym w czasie zadzwonię po pomoc.

cdn.

autor

szadunka

Napisany: 2022-08-20 Dodano: 2022-08-20 13:15:03

Ten wiersz przeczytano 1957 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie