Orzeszek - 22

proza

- Zostanę! - powiedziałam. - I mnie samą zaskoczyło to, że nie zdawałam sobie dotąd sprawy z tego, co nie uszło uwagi dzieci.
- Co ciocia ma na myśli? - nie wytrzymał Orzeszek. - Czy ciocia chce zostać żoną wujka Romka czy starą panną?
- Roman nadal klęczał, ale widziałam, że ledwo się powstrzymuje, żeby nie wybuchnąć śmiechem.
- Już mi nie uciekniesz! - zachichotał w końcu. - Dzieci na to nie pozwolą, prawda? - spojrzał na rodzeństwo.
- Przecież właśnie powiedziałam, że nie chcę być starą panną - roześmiałam się i ja.
- Wujku, chyba możesz już wstać - rzekła Malwinka z niewzruszoną miną. Za to Orzeszek złapał się za boki:
- Chyba nie wytrzymam! Takich oświadczyn to chyba jeszcze nie było! - chłopiec pokazał wszystkie zęby w swoim uroczym uśmiechu.
- Nie czekajmy z tym dłużej! Jutro pojedziemy załatwiać formalności, zgoda? - Romek chwycił mnie w ramiona i pocałował.
- Zgoda! - odpowiedziałam, oddając mu pocałunek.
- Tylko czy zdążycie z tym ślubem do września? - zaniepokoiła się Malwinka.
- Zdążymy! - odpowiedzieliśmy zgodnie - ja i mój narzeczony.
- To ja pędzę po pierścionek - Romek zerwał się na nogi.
- Wystarczy, jak przywieziesz go jutro - powiedziałam. - Teraz odwieź dzieci do domu.
Tej nocy nie mogłam spać. Rozmyślałam. Niepokoiłam się o los rodzeństwa. Już wiedziałam od kurartora, że mama dzieci była narkomanką. Podobno po odwyku już nie brała, jednak nadużywała alkoholu. Czy Malwinka i Orzeszek też trafią do Domu dziecka? - biłam się z myślami.
Wyszłam z kawą na taras. Spojrzałam na psie legowisko, żeby sprawdzić, czy Duszek, jak zwykle, czeka na śniadanie. Na werandzie psa nie było. Zaniepokoiło mnie to. Przecież każdego dnia, gdy tylko wychodziłam z domu, Duszek zrywał się ze słomianej wycieraczki, na której sypiał w ciepłe noce i witał mnie radośnie. Po tym rytualnym powitaniu biegł w stronę budy. Trącał nosem miskę, nawet jeśli była jeszcze pełna. Wiedział, że zaraz dostanie smaczną kość do ogryzania. Teraz jednak nie zareagował na moje wołanie. Sprawdziłam - buda była pusta. Przeszukałam ogród, ale i tam psa nie było. Wróciłam do kuchni. Dzieci już przyszły, umyły ręce i siedziały przy stole gotowe do drugiego śniadania.
- Czekamy na wujka Romka! - oświadczyła Malwinka. - Bo już jest jutro - dodała z łobuzerską miną.
- Orzeszku, zrób dla nas herbatę malinową - poprosiłam. - Zaraz wrócę, tylko coś sprawdzę. Możecie włączyć sobie film. Potem pomożecie przygotować kanapki. Na razie jest na to za wcześnie - powiedziałam, starając się zachować spokój.
Dzieci raźno pobiegły do pokoju, by włączyć odtwarzacz.

cdn.

autor

szadunka

Napisany: 2022-08-25 Dodano: 2022-08-25 20:13:03

Ten wiersz przeczytano 1266 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Wolny Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie