OSACZONY
Pisząc wiersze trzeba się zmierzyć i z taką sytuacją.
Do niedawna czuł się nieśmiertelny,
"Ona" sobie gdzieś z dala chadzała,
teraz kiedy został bólem zgięty,
moc zniknęła - trwoga pozostała.
Czeka, kiedy w drzwi zastuka,
i zaprosi do podróży w nicość,
nie pomogą na kolanach modlitwy,
jej nie znane - jest słowo litość.
Cóż pozostało - rachunek sumienia,
pożegnania z bliskimi ostatnie,
póki jeszcze otwarte powieki,
i do piersi powietrze się garnie.
Dziękuję Basiu za podpowiedż.
autor
zdzisław
Dodano: 2011-10-12 16:54:10
Ten wiersz przeczytano 671 razy
Oddanych głosów: 15
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (12)
tak, śmierć stoi na końcu drogi człowieka,
nieszczęśliwi ci co o tym zapominają...
jesień wyzwala w nas takie myśli i melancholijne
nastroje, skłania do refleksji...a wiersz piękny,
zapada głęboko
Niemoc.. nie znam gorszego uczucia..
Śmierć to jeden z najgorszych objawów, zaskakuje
znienacka i nie liczy się z nikim, bezlitosna jest.
bezsilność i mnie dopada ale walczę , a jej zimny
dotyk już poznałem
Znam to uczucie! Bezsilny nie znaczy jednak bezradny!
Pozdrawiam!
Smutny i prawdziwy, taka kolej rzeczy.
Pozdrawiam:)
Bardzo ładny,choć smutny,refleksyjny wiersz...Nie
znamy dnia,ani godziny...Pozdrawiam serdecznie...
Nawet nieźle Ci to wyszło. Temat dobrze ujęty.Trochę
średniówka tańczy i to przeszkadza w płynnym
czytaniu.W ostatniej zwrotce jest jednak bardzo gruby
rzeczowy błąd, który wynika z Twojej nieznajomości
medycyny.Powieki działają inaczej niż źrenice.Kiedy
popularnie mówi się: zamknął oczy( czytaj powieki) w
podtekście oznacza to,że umarł.Ze źrenicami jest
odwrotnie.U żyjącego człowieka są one wąskie, czyli
obkurczone( zwężone)ale w momencie śmierci ulegają
gwałtownemu rozszerzeniu i stają się niewrażliwe na
światło.To jest jeden z objawów po których lekarze
rozpoznają czy pacjent jeszcze żyje, czy już umarł.Tak
więc merytorycznie w trzecim wersie ostatniej zwrotki
powinno być: Póki jeszcze się źrenica obkurcza lub
inaczej: kiedy jeszcze się powieka podnosi. To taki
mały wykład z fizjologii.Pozdrawiam.
Taki szczególny ten tu wiersz. Przeczytałem z uwagą...
PLUS!!!
taki jest nasz kres naszego żywota na tym
padole.Bardzo dobry wiersz.+
Piękny wiersz, smutkiem pisany. Każde słowo żyje, więc
los nie jest przegrany. Zawsze jest nadzieja,
niespodzianki, nowe przeżycia, nie wolno się poddawać,
przecież trwa życie.